فردا اگر از راه نمی آمد                      من تا ابد کنار تو می ماندم

من تا ابد ترانه ی عشقم را                  در آفتاب عشق تو می خواندم

در پشت شیشه های اتاق تو                 آن شب نگاه سرد سیاهی داشت

دالان دیدگان تو در ظلمت                     گویی به عمق روح تو راهی داشت

لغزیده بود در مه آیینه                         تصویر ما شکسته و بی آهنگ

موی تو رنگ ساقه ی گندم بود              موهای من ، خمیده و قیری رنگ

رازی درون سینه ی من می سوخت        می خواستم که با تو سخن گوید

اما صدایم از گره کوته بود                    در سایه ، بوته ، هیچ نمی روید

ز آنجا نگاه خسته ی من پر زد               آشفته گرد پیکر من چرخید

در چار چوب قاب طلایی رنگ                چشم مسیح بر غم من می خندید

دیدم اتاق درهم و مغشوش است             در پای من کتاب تو افتاده

سنجاق های گیسوی من آنجاست            بر روی تخت خواب تو افتاده

از خانه ی بلوری ماهیها                      دیگر صدای آب نمی آید

فکر چه بود گربه ی پیر تو                    کاو را به دیده خواب نمی آمد

گاهی گمان نمیکنی و میشود                گاهی نمیشود که نمیشود

گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است       گاهی نگفته قرعه بنام تو میشود

گاهی گدای گدایی و بخت نیست             گاهی تمام شهر گدای تو میشود

گاهی نفس به تیزی شمشیر میشو         از هر چه زندگیست دلت سیر میشود

کاری ندارم که کجایی و چه میکنی         بی عشق سر مکن  که دلت پیر میشود

حس خوب با تو بودن دیگه با من آشنا

شعر خوب از تو گفتن دیگه سوغاتی من نیست

                                                    من همونم که یه روزی واسه چشمات خونه ساختم
                                                     
                                                    واسه بوسیدن دستات همه زندگیمو باختم


توی رودخونه ی قلبت قایق من رفتنی بود

من از اول میدونستم قایقم شکستنی بود



                                                     واسه قلب صد تا عاشق زیر پنجرت میخوندم

                                                     توی هر شهری که بودی من مسافرت میموندم




اگه بارونی نباشه واسه ریشه ی درختم

تو نیاز تو میموندم تا بباری روی بختم



                                                 قامت خوب و قشنگت شده درمون تب من

                                                 سفر بی انتها بود واسه قصه ی شب من



چیز تازه ای ندارم که به پای تو بریزم

دست خوب مهربونی یاورت باشه عزیزم.

از شادی در پوست خود نمی گنجم پاییز آمده " پاییز آمده و من را از این انتظار تلخ نجات داد .

از شادی در پوست خود نمیگنجم تبلور عشق و زندگی آمده و با آمدنش و با آمدنش تازگی ، شادابی ،

شور عشق را به ارمغان آورده .

زیبایی آن تحسین برانگیز است .

زرد ، نارنجی سطح کوچه و خیابان را فرش میکند .

بوی تازگی آن را با یک نفس عمیق میبلعم و نشاطی عمیق سراسر وجودم را پر میکند .

نسیم خنکی با سیلی ملایمی پوستم را نوازش میکند .

و من قدم زنان در کوچه های خاطراتم با آن درختان سر به فلک کشیده و کهنسال ،

و نوای موسیقی باران روحم را به آرامش می رسانم .

وقتی به غروب آن نگاه می کنم تمام قشنگترین خاطراتم را در دفتر مغزم ورق

می زنم و از دیدن آنها لذت می برم و وجودم سرشار از نشاط و شادی می شود .

چقدر این لحظات را دوست دارم و حاضر نیستم آن را با هیچ چیز عوض کنم .

دیگر هیچ کس مرا نمی خواند

دیگر صدای آرام او نمی آید 

دیگر در سکوت لحظه ها و در انبوه سایه ها

سایه ی عشق به من لبخند نمی زند

آه ...

آه ، بر این قلب افسرده و رنج دیده

چگونه شد سرنوشتم در بازی زندگی کسالت آور ؟؟؟!!!

در لحظه های نا معلوم

در ثانیه های مشکوکی که قابل اعتماد نیستند

و هر آن به ما دروغ می گویند

و آرامش را در چشم بر هم زدنی ،طوفانی خشمگین می سازد

من خسته ام

خسته از این سرنوشت

شاید اینگونه بودن من هم دروغی باشد

از دروغ های ثانیه ها

چه دلگیرم و چه تنها

کجاست سایه ی عشقم ؟

که روح بی جان مرا جلا بخشد

کجاست دستی که با گرمایش وجود یخ زده ی مرا التیام دهد ؟

مرا رها کنید

رها کنید

از این بیهودگی و نا امیدی

مرا رها کنید ، از این همه تنهایی ...

                                                    دل نوشته ای از سپیده خواهر مهربونم

تیغم بزن خونی نمیاد از دست تو که بردی از یاد

هرچی خوبی کردم برات دستم نمک نداشت ای داد

تیغم بزن خونی نمیاد چجوری شد که بردی از یاد

هر چی داشتم واست گذاشتم دستم نمک نداشت ای داد

تو اومدی دل بردی و دل سوختی

تو بی وفا بودن به من آموختی

اما سینه هنوز به عشقت چاکه

دلم برای دیدنت هلاکه

تو رفتی و این آبرو تموم شد

زخم زبون از آشنا شروع شد

دل دیونه ی غریب ما هم 

امیدش به این زندگی تموم شد

دردم یکی دوتا نمیشه

دلم از تو جدا نمیشه

تو بی وفا بودی که رفتی

گفتی خداحافظ همیشه

صدات کردم تو گوش نکردی

به گریه اعتنا نکردی

تو چشم تو بهتر ز من بود

اما چه اشتباهی کردی

عشق ایستادن زیر باران و خیس شدن با هم نیست

                            عشق آنست که یکی چتری باشد

                                                 برای دیگری و او هرگز نداند که چرا خیس نشد...

نظر یادتون نره..

حس عمیق

جا مانده است 

      چیزی ...جایی...

               که هیچ گاه دیگر 

                           هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد

                                    نه موهای سیاه 

                                   نه دندانهای سفید 

حقیقت زندگی: هرچی مهربونتر باشی بیشتر بهت ظلم میکنن، هرچی صادق ترباشی بیشتر بهت دروغ میگن، هرچی خودتو خاکی تر نشون بدی واست کمتر ارزش قائلند، هرچی قلبتو اسونتر در اختیار بذاری راحت تر لهش میکنن و اگر بدونند که منتظری و بهشون احتیاج داری اندازه یه دنیا ازت فاصله می گیرن####


@@@آنقــدر مــــرا سرد کـــرد ؛


از خــــودش .. از عشـــق ..

کــه حـــالا بــه جـــای دلبستن ، یــــخ بستــه امـ!

آهــــای !!! روی احســاســم پــا نگذاریــد ..

لیـــز می خوریــد .!.@@@

##اشتبـــاه مــن ایـن بــود ....
هــر جــا رنــجیدم ، لبــخند زدمـ ....
فــکر کــردند درد نــدارد ، سنــگین تر زدنــد ضــربه ها را ...##

×××کاش دلم برات این قدر تنگ نمی شد
کاش این همه بهونه برای قلبم طرح نمی شد

کاش یک لحظه می موندی کنارمن
کاش چشمام برای دیدنت پر یک قاصدک نمی شد

کاش دستام می شد تکیه گاهت
کاش لحظه جدای مون نگاه هامون تنها نمی شد

کاش چشمام می شد چراغ رسیدن به تو
کاش این همه رز برای دستای تو پر پر نمی شد



کاش دستات می شد همیشه مال من
کاش کنار پنجره انتظار سایه تو محو نمی شد

کاش خنده هات لحظه ای برای قلبم پر می کشید
کاش فریاد گریه هام لحظه ای برات کابوس نمی شد

کاش شبها برای اومدنت سحر می شد
کاش برای لحظه دیدن تو روزها شب نمی شد

کاش می دونستی چقد عاشقتم

کاش هرگز قلبم برای نبودنت این قدر تنها نمی شد×××

نظر بدین!!!!!

اگه قسمت نبود

خودت می دونی ، می دونم دلیل رفتنت چی بود
اما می تونستی نری ، چرا می گی قسمت نبود (چرا می گی قسمت نبود)

اگه قسمت نبود چرا تو موندی ، خدا چرا ما رو به هم رسوندی
اگه می دونستی یه روزی می ری ، چرا روزها رو تا این جا کشوندی
چرا روزها رو تا این جا کشوندی

چی بودم ، چی شدم به خاطر تو ، ولی پشت دلم رو خالی کردی
حالا اسمت میاد گریم می گیره ، نمی دونی که با دلم چه کردی

اگه در حق تو خوبی نکردم ، بدون که خالی بود دستای سردم
ولی من در عوض هر چی که بودم ، با احساسات تو بازی نکردم
با احساسات تو بازی نکردم

اگرچه می دونم دوستم نداری ، به هر در می زنم تنهام نذاری
اگر پای کسی هم در میونه ، بذار اسمت اقلا روم بمونه
بذار اسمت اقلا روم بمونه

دم آخر بذار دست توی دستام ، بذار بهت بگم دردم چی بوده
فقط لطفی کن و حرفامو بشنو ، شاید دیگه نگی قسمت نبوده (قسمت نبوده)

اگه تصمیم رفتن رو گرفتی ، ببخش اگه پشیمون

اون رفت خیلی راحت تر از اونی که فکرشو می کردم

یادم می یاد یه روز بهم گفت بدون من می میره

اما حالا...

کو؟ کجاست؟

کو اونی که می گفت بدون من می میره؟

می دونی چیه؟

دلم واسه خودم خیلی می سوزه وقتی یادم می یاد چه جوری حاضر بودم

زندگیموبهش بدم.

حتی قطره های اشکمو ندید

همون اشکایی که هر موقع از چشمام جاری می شد می گفت:وقتی گریه می

کنی و این اشکا روگونه هات می لغزه انگار آسمون رو سرم خراب می شه اما

چه آسون از کنار قطره قطره ی اشکام

گذشت و هیچ اعتنایی نکرد.

منم همه ی اشکامو تو یه تنگ بلور جمع کردم یه گل شقایقم پر پر کردم و ریختم

روش آخه می گن اینجوری مسافرت خیلی زودتر بر می گرده . شاید این جوری

باشه گرچه تا حالا این اتفاق نیفتاده.

ولی حیفه اشکام آخه خودم اونو تو اشکام دیدم و می دونم اگه از چشمام بیفته

دیگه نمی بینمش.

پس اشکامو پیش خودم نگه می دارم تا اگه شاید یه روزی برگشت اون تنگ

بلورو نشونش بدم و بگم:

بی انصاف ببین دونه به دونه ی این اشکا رو واسه تو ریختم

واسه تویی که به قول خودت تحمل دیدن حتی یه قطرشو نداشتی

اشتباه

   تداعی عبور لحظه هاست

            وقتی که چشمانت

                    به آینه های خیس می نگرند!!

 گلوی آدم را

باید گاهی بتراشند

تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.

دلتنگی هایی که جایشان نه در دل

که در گلوی آدم است

دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند. . .